In de vele gesprekken die ik afgelopen jaar heb gevoerd, kwam een interessant verschil naar voren:
HR-professionals willen echt iets doen aan de gezondheid en het welzijn op de werkvloer, maar het blijkt vaak lastig te vertalen naar de praktijk. Daarbij komt nog dat de directieleden vaak de noodzaak niet zo zeer in zien. Als het maar wel geld bespaart aan het einde van de rit.

Het goede nieuws? De intentie is er. 

De uitdaging? De kloof dichten tussen wat directie vindt, wat HR ziet en wat medewerkers ervaren.

Wat ik hoorde van HR-professionals:
🗣️ "Medewerkers mogen best wat vaker hun grenzen aangeven."
🗣️ "We willen het welzijn bespreekbaarder maken, maar waar begin je?"
🗣️ “Als we kunnen aantonen dat het de kosten verminderd, kunnen we iets gaan organiseren”

En dan de medewerkers zelf:
💬 "Mijn thee is al koud voordat ik een slokje kan nemen, zo druk heb ik het."
💬 "Hoe kan ik een blokje om gaan als mijn to-do lijst blijft groeien?"
💬 "Thuis blijf ik nog malen over de dag."

Het verschil? HR probeert de ruimte te bieden, maar medewerkers voelen die ruimte vaak niet. Dit laat zien hoe belangrijk het is dat directie en HR de taal van de medewerkers spreken.

Er is niet per se een goed of fout antwoord, zolang er maar ruimte is om het gesprek over gezondheid en welzijn open te voeren.

Twee vragen die je daar voor kan gebruiken: 

“Hoe gaat het met jouw energie gedurende de werkdag?”

“Hoe voel jij je als je thuis komt na een werkdag?” 

Het kan al enorm veel informatie geven om vanuit die antwoorden te gaan kijken naar welke onderwerpen er spelen en wat je aan de hand daarvan kunt aanbieden ter ondersteuning.